Η αλλοτρίωση και αλλοίωση της ιστορίας απο την πολιτική ηγεσία της Ελλάδας - Πανεπιστημιακή... τρομοκρατία!

Print this post

Η.Ν.: Τότε γιατί χτυπιέται τόσο άγρια (από παντού) αυτός ο πολιτισμός;

Ε.Μ.: Χτυπιέται κατά τούτο: θα μελετάτε, αλλά με μια προϋπόθεση: θα θεωρείται (αυτός ο πολιτισμός) «κοινή μεσογειακή κληρονομιά», όχι ελληνική. Δεν είναι προνόμιο της Ελλάδος ότι αυτή τον έχει ως παρακαταθήκη και κληρονομιά της. Είναι κληρονομιά «όλων μας». Η φράση αυτή προβάλλεται στο Τμήμα Ιστορίας, τώρα που δεν είμαι εκεί πρόεδρος.

Η.Ν.: Δηλαδή ο εκάστοτε πρόεδρος ελέγχει και καθορίζει το τι διδάσκεται στο τμήμα του;

Ε.Μ.: Η κακομοιριά των Πανεπιστημίων έφερε όλα αυτά τα πράγματα. Διότι αρνηθήκαμε να υπηρετούμε εκείνο για το οποίο έχουμε κληθεί. Διότι υπάρχουν αυτοί που θέλουν να ικανοποιούνται τα σχέδια που λένε μείωση της Ελλάδος, σε κάθε τομέα. Και εδαφικώς και χρονικώς (ιστορικώς). Πρέπει να περιοριστεί η Ελλάδα. «Πολύ ψηλά» είχε πάει το όνομα της Ελλάδος!

Η.Ν.: Εννοείτε Ελληνες καθηγητές;

Ε.Μ.: Έλληνες μίσθαρνα όργανα στο Τμήμα Ιστορίας, στο τμήμα που υφαίνει την ιστορική πραγματικότητα. Σε αυτό το Τμήμα, πιστεύω ότι έχω παίξει ένα ρόλο κατά τούτο: είδα ό,τι αποκλείνει - δηλαδή, ό,τι υπηρετεί τον σκοπό που θέλουν αυτοί. Και επειδή το είδα αυτό, έφυγα από το Φιλολογικό Τμήμα, με δική μου αίτηση, και πήγα στο Ιστορικό. Το να πάω στο Ιστορικό δεν ήταν απλώς ένας λόγος.'Επρεπε να πάρω και την προεδρία. Διότι, χωρίς προεδρία, δεν κατευθύνεις το Τμήμα.

Εβαλα υποψηφιότητα και βγήκα πρόεδρος. Έπαιρνα πάντοτε 70% των ψήφων. Άρα, η ετυμηγορία του τμήματος ήταν 70 προς 30. Εάν -προσέξτε τη δραματικότητα- ζητούσα φανερή ψηφοφορία, δεν θα έπαιρνα καμία ψήφο! Καταλαβαίνετε πόσο μεγάλη πίεση ασκείται; Τρομοκρατία. Αυτό δείχνει ότι οι λίγοι αυτοί (το 30%) έχουν τη μεγάλη δύναμη...

Εδώ αρχίζει το θέμα της τρομοκρατίας στο Πανεπιστήμιο. Η ηγετική μορφή από αυτούς, που τους κατευθύνει, εξέπεσε από το Συμβούλιο της Επικρατείας. Ζήτησα από τον Πρύτανη να εφαρμόσει την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, όπως κάνουμε πάντοτε. Κατά το Σύνταγμα, οι αποφάσεις του Σ.τ.Ε. είναι άμεσα εκτελεστές. Κανένας Πρύτανης, ούτε Γέροντας, ούτε Δημόπουλος, ούτε Μπαμπινιώτης εφήρμοσετην απόφαση! Τον άφησαν εκεί, να διδάσκει και να πιέζει...

Η.Ν.: Και ποιο είναι το όνομα του, κύριε καθηγητά;

Ε.Μ.: Τον ξέρει όλος ο κόσμος! Λιάκος λέγεται. Άρα, αυτή τη στιγμή, το Τμήμα αυτό δεινοπαθεί. Δεν υπάρχει μια δύναμη να φέρει μια ανάσχεση!

Χαρακτηριστικό είναι ότι, όταν έκανα την πρώτη τετραετία (προε­δρίας) και επειδή θα μεσολαβούσαν δυο χρόνια για να ξαναθέσω υπο ψηφιότητα, έλειψα για να κάνω ένα σημαντικό έργο (Κέντρο Ελληνικού Πολιτισμού) και στην Κίνα, και στην Ινδία. Γυρίζοντας ξαναβγήκα πρόεδρος, και η πρώτη μου δουλειά ήταν να δω τι γίνεται στο Τμήμα Ιστορίας. Βλέποντας τον κατάλογο των διδακτορικών των υπο­ψηφίων διδακτόρων που έχουμε στο Τμήμα, είδα ότι, ενώ ο νόμος καθόριζε να πάρουμε μόνο δύο στην ανωτέρα Ιστορία, που είναι η κρίσιμη Ιστορία για το μεταπτυχιακό πρόγραμμα, υπήρχαν διακόσιοι! Αυτοί οι διακόσιοι ταχέως αποκτούν το διδακτορικό, χωρίς εμπόδια, και έχουν τη δυνατότητα να κάνουν 7μελείς επιτροπές με «δικούς τους» και να τους προ­ωθούν «διδακτοροποιούντες τους»!

Είναι μεγάλη υπόθεση αυτό. Να έχεις το «έμψυχο υλικό». Διότι αυτοί που θέλουν να δράσουν, πρέπει να έχουν ένα φυ­τώριο. Να έχουμε διακόσιους ανθρώπους που να έχουν τοπο­θετηθεί σε διακόσιες πανεπιστημιακές μονάδες ή σε ινστιτού­τα πνευματικά ή να έχουν πάρει κάποιες θέσεις με κάποιο τίτλο - δηλαδή, να μην είναι απλοί απόφοιτοι πανεπιστημίων, αλλά να έχουν κάποιο διδακτορικό. Πολύ σκληροί στα διδα­κτορικά «των άλλων» και πολύ εύκολοι στα διδακτορικά αυτών. Θα ήταν ευχής έργον να γραφεί μια διατριβή «τι απέγι­ναν οι διακόσιοι λαθραίως εισελθόντες εις το μεταπτυχιακόν πρόγραμμα»...

Η.Ν.: Όσοι συνάδελφοι σας δεν λειτουργούν έτσι (ακόμη και αν είναι λίγοι), γιατί δεν αντιδρούν;

Ε.Μ.: Είναι πολλοί. Αλλά είτε δεν αντιλαμβάνονται το πρόβλημα, είτε σκέπτονται«πού να μπλεχτώ τώρα σε φασαρίες. Θέλω να εξελιχθώ σε μια ανώτερη βαθμίδα».

Είναι πολύ φυσικό. Ο καθηγητής, όταν μπαίνει στο Πανεπι­στήμιο, έχει τέσσερις βαθμίδες: είναι λέκτωρ, επίκουρος, ανα­πληρωτής και καθηγητής. Η κύρια μεριμνά του είναι πώς να πάει στην επόμενη βαθμίδα! Αυτό δεν το κατακρίνω. Είναι θεμιτό.

Αλλά υπάρχουν και μερικά όρια. Διότι έχουμε έναν σκοπό. Έχουμε Τμήμα Ιστορίας; Έχουμε Εθνική Ιστορία; Ποια είναι αυτή; Ποιο είναι το εθνικό μας πρόβλημα; Τι θα πει «Ελλάς»; Τι σήμα εκπέμπει η Ελλάς; Εκπέμπει ένα σήμα, που σημαίνει ορισμένα πράγματα.

Σήμα = σημαία. Μπορεί να είναι «πανί», αλλά είναι σύμβο­λο. Και εδώ «συμβάλλει», μαζεύεται η όλη εθνική υπόστασις. Η σημαία είναι το οπτικό σύμβολο του Έθνους, το σύντομο. Ο Εθνικός μας 'Υμνος λέει τι γυρεύω ως Έθνος. Αν σβήσουμε ως Έθνος, τότε τι είμεθα; Είδατε κάποιο κράτος, όπως τη Γερ­μανία, την Ιρλανδία, τη Σουηδία ή τη Γαλλία, να εγκαταλείπει την εθνικότητα του; Θα μας «πετάξουν έξω»!Είναι σαν να μας «γδύνουν» ψυχικώς. Δεν ζεις χωρίς Έθνος!

Η.Ν.: Το να «μας πετάξουν έξω» μπορεί να επιτευχθεί ευκολότερα μέσα από την Παιδεία;

Ε.Μ.: Εγώ στην Παιδεία βλέπω ότι, με τον περιορισμό των Αρχαίων Ελληνικών και της Ιστορίας, δεν έχουμε καλή προοπτική. Με αυτή τη χαλάρωση που υπάρχει, ευνοείται η αμεριμνησία, η ολιγωρία περί τα εθνικά θέματα.

Στο Πανεπιστήμιο, οι περισσότεροι λένε «αν μιλήσω και φωνάξω, δεν θα εξελιχθώ».Έπειτα, οι φοιτητές με τους οποίους συνεργάζεσαι, ψηφίζουν. Και δεν σε «βγάζουν» Πρύτανη, αν δεν σου βρουν κάποια «τρωτά». Τα «τρωτά» έγιναν... προτέρημα! Έχω πολλές περιπτώσεις που οι Πρυτάνεις ακολουθούν την τακτική που τους λένε οι φοιτητές. Οι καταλήψεις διαδέχονται η μία την άλλη. Το λεγόμενο «άσυλο» έχει τόσο παραχαραχθεί, ώστε θα ευχόμουν σήμερα να βρούμε ένα... άσυλο να μας γλυτώσει από το υπάρχον άσυλο!

Πουθενά δεν γίνεται τέτοια απαξίωση της εθνικής μας ζωής, όσο μέσα στο Πανεπιστήμιο! Εν ονόματι του άσυλου, μπορεί να πας στο Πανεπιστήμιο και να κάνεις του κόσμου τις αθλιότητες, χωρίς να παρέμβει κανείς. Αν αποφασίσουν οι φοιτητές να κλείσουν τη Σχολή (και είναι γνωστός ο τρόπος με τον οποίο αποφασίζουν), οι καταλήψεις διαδέχονται η μία την άλλη. Αυτό δεν το μαθαίνει ο κόσμος. Αυτό είναι κατάχρησις του ασύλου! Διότι, ενώ λένε ότι «το άσυλο είναι για να μπορεί ελευθέρως ο καθηγητής να κυκλοφορεί και να λέει ό,τι θέλει» (ελευθερία και διδασκαλία ιδεών), δεν του επιτρέπεται! Όχι μόνο να έχει ελευθερία διακινήσεως ιδεών, αλλά ούτε να μπει στο Πανεπιστήμιο! Δηλαδή τελεία αχρήστευσις της εννοίας του ασύλου.

= = = = = = ==  = == = = =  = = = = = = ==  = == = = =  = = = = = = ==  = ==

...Στην παιδεία, με τον περιορισμό των Αρχαίων Ελληνικών και της ιστορίας, δεν έχουμε καλή προοπτική. Με αυτή τη χαλάρωση που υπάρχει, ευνοείται η αμεριμνησία και η ολιγωρία περι τα εθνικά θέματα.

= = = = = = ==  = == = = =  = = = = = = ==  = == = = =  = = = = = = ==  = ==

Το άγνωστο παρασκήνιο στα ΑΕΙ

Η.Ν.: ...και αντίθετα με την έννοια της Δημοκρατίας.

 Ε.Μ.: Ποια έννοια Δημοκρατίας; Είναι η Δημοκρατία των ολίγων, η δημοκρατία του «συφερτού». Αυτοί επιβάλλονται με μερικούς καθηγητές. Και μερικοί φοιτητές, που είναι «συφερτός», κάνουν ό,τι θέλουν. Αποφασίζουν: θα καταλάβουμε τη Φιλοσοφική Σχολή!

Ενας καθηγητής μεμονωμένα, το πολύ-πολύ, να πει «δεν θα κάνω εξετάσεις». Το λένε πολλοί, αλλά μόλις προχωρήσουν στην ημέρα των εξετάσεων, σιωπούν. Άρα, οι φοιτητές ξέρουν ότι, ακόμα κι αν απειλήσει ο καθηγητής, υπάρχουν τρόποι εύκολοι τρόποι. Θα «του σύρει» μια φωνή ο Πρύτανης, ο οποίος συνεργάζεται μαζί τους και τον κάνουν ό,τι θέλουν - τον έχουν εκλέξει! Εσύ, ο καθηγητής, δεν μπορείς να βρεθείς ανάμεσα στους φοιτητές και τους Πρυτάνεις. Δηλαδή ανάμεσα σε Συμπληγάδες...

Θα σας πω ένα χαρακτηριστικό, για το οποίο καμαρώνω. Ως Κοσμήτωρ της Σχολής έχεις τον δεύτερο ρόλο στο Πανεπιστήμιο, μετά τον Πρύτανη. Το Πανεπιστήμιο έχει τέσσερις Κοσμήτορες. Περί το 2000, έπρεπε να πούμε για μια φορά ότι «θα χάσουμε το εξάμηνο». Να μη μείνει απειλή, αλλά να το κάνουμε. Γιατί, επαναλαμβάνω, τέτοιες απειλές έχουν γίνει σε όλα τα Πανεπιστήμια.

Έχω, λοιπόν, τη θέση του Κοσμήτορος και πρέπει να θέσω αυτό το πρόβλημα για όλη τη Φιλοσοφική Σχολή (πάνω από 10 τμήματα, 25.000 φοιτητές). Αρχίζει η κατάληψις. Απαγορεύεται η είσοδος των φοιτητών και των καθηγητών στο Πανεπιστήμιο. Φυσικό ήταν να τους πω: «Πού πάτε, με αυτό τον τρόπο θα χάσετε το εξάμηνο σας.» -«Καλά, μας το είπαν και άλλοι.» -«Σας καλώ και κάνω και συνεδρίαση. Έλα κι εσύ, κύριε Πρύτανη, να είσαι παρών», του λέω, «για να δεις ότι η απειλή είναι άμεση». - «Ας τελειώσουμε το εξάμηνο και θα μετρήσουμε τις εβδομάδες μαθήματος, αν έγιναν 13», λέει ο Πρύτανης. Ούτε μία δεν είχε γίνει! Κατάλαβα ότι είχαν συνεννοηθεί.

Όταν τελείωσε το εξάμηνο, βγάζω μία ανακοίνωση η οποία κοινοποιείται σε όλα τα μέλη της Φιλοσοφικής Σχολής, και στους φοιτητές, και στο διοικητικό προσωπικό και στους συναδέλφους καθηγητές: «Αγαπητοί συνάδελφοι, το εξάμηνο ετελείωσε. Όλοι ξέρουμε πώς. Δεν έγιναν μαθήματα. Αφού δεν έγιναν μαθήματα, δεν θα κάνουμεεξετάσεις»!

Ε, τότε άρχισε ο πόλεμος. Λέει ο Πρύτανης να πάμε το πρόβλημα στη Σύγκλητο και εκείνη να αποφασίσει. Η Σύγκλητος γυρίζει το θέμα στα επί μέρους τμήματα.

Η.Ν.: Γιατί;

Ε.Μ.: Διότι αυτό ζήτησαν οι φοιτητές! Πηγαίνουν στη συνεδρίαση κάθε Τμήματος και αποφασίζουν αυτοί και εξω-πανεπιστημιακά στοιχεία.Ετσι βγαίνει απόφασις από μέλη που δεν ανήκουν στο Τμήμα ή πηγαίνουν από Τμήμα σε Τμήμα. Άρα, τα ίδια πρόσωπα λαμβάνουν αποφάσεις να κάνουν εξετάσεις χωρίς να έχουν γίνει (λόγω καταλήψεων) καθόλου μαθήματα. Εξετάσεις επί ποίας ύλης; Επί μηδαμινής. Εμπαιγμός, δηλαδή.

Κατά σύμπτωση, δεν ήμουν μόνο Κοσμήτωρ, αλλά και πρόεδρος στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας. Λέω: «Ας γίνουν στα άλλα Τμήματα, στο δικό μου δεν θα γίνουν εξετάσεις.» Οι φοιτητές φώναζαν. Άρχισαν να με πιέζουν. Εγώ δεν υπέκυπτα. Και έκαναν το εξής τρομακτικό: πάει ο Πρύτανης με τον Υπουργό Παιδείας και με απολύουν! Η θητεία μου τελείωνε σε δύο μήνες. Αλλά έπρεπε να γίνουν οι εξετάσεις... Άπαξ και παύομαι εγώ, αναλαμβάνει ο αναπληρωτής και κάνει εξετάσεις!

Το τελευταίο μετερίζι που μου έμενε ήταν το δικό μου μάθημα. Είπα, λοιπόν: «Κάντε εσείς εξετάσεις όπου θέλετε, εγώ δεν κάνω στο δικό μου μάθημα.» Αλλά δεν ήταν μόνο το Φιλολογικό. Είχα και άλλα Τμήματα. Οπότε πήγαν στον Πρύτανη και απαίτησαν να βρεθεί λύση. Και βρήκαν τον τρόπο: να κάνουμε μια συνεδρίαση Συγκλήτου, στην οποία συμμετέχουν μόνο οι πρόεδροι των τμημάτων και ορισμένος μικρός αριθμός φοιτητών. Αλλά απαίτησαν από τον Πρύτανη να γίνει η συνεδρίαση όχι στη μικρή αίθουσα που συνεδριάζει η Σύγκλητος, αλλά στη μεγάλη αίθουσα των τελετών του Πανεπιστημίου. Γέμισε, λοιπόν, η αίθουσα με φοιτητές που άρχισαν να με απειλούν. Παρά τις πιέσεις δεν υποχώρησα και, παρά την απόφαση του Πρύτανη να γίνουν οι εξετάσεις με μια επιτροπή, τελικά εξετά­σεις δεν έγιναν. Και βρήκαν τρόπο να μη μου δώσουν τον βαθμό του «ομότιμου» καθηγητού - ένα βαθμό που τον παίρ­νουν όλοι. Βεβαίως, για μένα είναι άκρως τιμητικό. Και, βεβαίως, οι φοιτητές πέτυχαν να έχουν στο ενεργητικό τους την τιμωρία ενός καθηγητή που δεν έκανε εξετάσεις, αφού δεν είχαν γίνει μαθήματα ολόκληρο το εξάμηνο λόγω καταλήψε­ων. Πρέπει να είμεθα πειθήνια όργανα σε όλα. Καταλαβαίνετε τι μηχανισμοί κινούνται και σε μπλέκουν...

Η.Ν.: Οι φοιτητές που δημιουργούν αυτές τις καταστάσεις προωθούνται;

Ε.Μ.: Βεβαίως. Αυτοί συνήθως παίρνουν τίτλους. Αυτούς προωθούν, καμιά φορά, και στα μεταπτυχιακά. Γιατί αυτοί είναι όργανα. Δεν είναι κακά παιδιά. Τους χαλάει το σύστημα. Αν υπήρχε κάπως η έννοια ότι υπάρχει τάξις, κάποια δυνατότητα να επιβληθεί κάποια ποινή... Όπως είπε ένας φιλόσοφος: «Αν φτάσουμε στο σημείο να υπάρχει ανεπιπληξία, δηλαδή να απαγορεύεται η απλή επίπληξις, τότε χαθήκαμε»! Διότι Παι­δεία είναι έπαινος και ψόγος. Όταν ισοπεδώνονται όλοι, δεν υπάρχει Παιδεία!

Η.Ν.: Το σύστημα αυτό, όμως, επιβάλλεται εκ των άνω, που σημαίνει ότι και οι καθηγητές έχουν ευθύνες. 

  Ε.Μ.: Αυτοί που θέλουν να εξασθενήσουν την Παιδεία έχουν τρόπους να το προωθούν και να τους καθοδηγούν.

Η.Ν.: Σε «αυτούς» συμπεριλαμβάνονται και πολιτικά πρόσωπα; Ε.Μ.: Για τους πανεπιστημιακούς μιλάω. Η Πολιτεία λέει: «Εχετε αυτοδιοίκηση, κάντε ό,τι θέλετε».

Είναι εύκολο να βρεις 5 ανθρώπους και να τους καθοδηγείς. Πολύ εύκολο. Ο σχεδιαστής ενός τέτοιου προγράμματος θα πει: «Πρέπει να βρούμε καμιά 20αριά καθηγητές να ενεργή­σουν. Εμπροσθοφυλακή.» Θα πάρουν μερικούς καθηγητές, οι οποίοι είναι ευάλωτοι. Θα βρουν μερικές εφημερίδες, μερικά εκδοτικά συγκροτήματα να τους βοηθήσουν. Είναι πολύ εύκο­λο να σκεφθεί κάποιος πώς γίνεται η άλωσις. Η άλωσις δεν γίνεται με στρατό, γίνεται με αυτό τον τρόπο.Ολοι είναι ωνητοί.

Πηγή: Περιοδικό Hellenic Nexus τεύχος Ιουλίου σελ. 16

Το παραπάνω κείμενο είναι μέρος της συνέντευξης την οποία μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρη εδω

Το δεύτερο κείμενο για την αλλαγή της Αμερικανικής ιστορίας

Βρισκόμαστε στα μέσα του 20ού αιώνα(1954) στις ΗΠΑ. Η βουλή των Αντιπροσώπων διαπίστωσε ότι στις ΗΠΑ υπήρχαν μη φορολογούμενα ιδρύματα, τα οποία είχαν ένα επίσημο καταστατικό και περίεργες δραστηριότητες.

Κάποια στιγμή δημιουργήθηκε μια επιτροπή με πρόεδρο τον Caroll Reece με σκοπό να ερευνηθούν αυτά τα ιδρύματα, ποιοί είναι οι πραγματικοί τους στόχοι, ποιοί τα χρηματοδοτούν.

Κάποιος ονομαζόμενος Norman Dodd μέλος της επιτροπής αποκάλυψε τα συμπεράσματα και τα στοιχεία της έρευνας και εκδόθηκε ένα βιβλίο το «THETAX-EXEMPT FOUNDATIONS» (by William H. McIlhany,II).

Ένα απο τα ιδρύματα με τα οποία ασχολήθηκαν ήταν το CarnegieEndowment for International Peace. Πρόεδρος ήταν ο δρ. Joseph Johnson, ο οποίος επέτρεψε στον Dodd να ερευνήσει τα αρχεία του ιδρύματος. Ερεύνησαν τις χρονιές απο το 1910 μέχρι το 1920 και σοκαρίστηκαν απο το υλικό του Dodd.

-        Στα πρακτικά του 1911 το ίδρυμα ασχολήθηκε με το ερώτημα: «Αν κάποιος θέλει να αλλάξει το κόσμο, υπάρχει άλλος τρόπος πιο αποτελεσματικός απο τον πόλεμο;» Η συζήτηση κράτησε ένα χρόνο περίπου και αποφάνθηκαν ότι με τα δεδομένα αυτής της εποχής δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Το επόμενο που έθεσαν ήταν με πιο τρόπο θα μπλέξουμε τις ΗΠΑ σε πόλεμο. Ενα ακόμη ερώτημα που έθεσαν είναι το πως θα καταφέρουμε να ελέγξουμε τους διπλωμάτες των ΗΠΑ. Στα πρακτικά φαίνεται καθαρά ότι οι επίτροποι του ιδρύματος συνέχαιραν ο ένας τον άλλον όταν μπήκαν στον πόλεμο οι ΗΠΑ.

-        Στα πρακτικά του 1914 είχαν θέσει το ερώτημα «Πως μπορούν να ελέγξουν την ανατροφή των Αμερικανόπαιδων. Και κατέληξαν ότι πρέπει να ελέγξουν την εκπαίδευση. Τότε πλησίασαν το ίδρυμα Ροκφέλερ και όλως περιέργως το ίδρυμα Ροκφέλερ έκανε ότι χρειάζεται για να ελέγξουν το εκπαιδευτικό σύστημα των ΗΠΑ. Δηλαδή αποφάσισαν ότι το κλειδί είναι ο τρόπος με τον οποίο διδάσκεται η Αμερικανική ιστορία. Έτσι πλησίασαν τους πιο μεγάλους  Αμερικάνους ιστορικούς εκείνης της εποχής για να τους πείσουν να αλλάξουν την προσέγγιση με την οποία παρουσιάζουν τα γεγονότα. Ωραιοποίηση της ιστορίας δηλαδή. Ότι κάνει τώρα Βερέμης, Λιάκος, Φραγκουδάκη.100 σχεδόν όμως χρόνια πριν. Τα πρακτικά δείχνουν σύμφωνα με τον Doddότι οι καθιερωμένοι ιστορικοί αντιστάθηκαν οπότε το ίδρυμα Carnegieμαζί με το ίδρυμα Guggenheim διέθεσαν νέες υποτροφίες σε νέους ιστορικούς με την υποχρέωση φυσικά να παρουσιάσουν την ιστορία όπως ήθελε το ίδρυμα....

Θυμηθείτε ότι μετά την πτώση της Χούντας όλοι οι παραδοσιακοί ιστορικοί κατηγορήθηκαν σαν εθνικόφρονες και απολύθηκαν. Οι απολύσεις αυτές συνεχίζονται ακόμη και τώρα. Χαρκατηριστική είναι η περίπτωση του καθηγητή Μιχαλόπουλου(πληροφορίες για την περίπτωσή του μπορείτε να δείτε στο διαδίκτυο). 

Την θέση των παλιών ιστορικών την παίρνουν άνθρωποι με ελαστική συνείδηση και μεγάλη άγνοια της ιστορίας, το κύριο όμως χαρακτηριστικό τους είναι ότι είναι απόλυτα υπάκουοι στην Νέα Τάξη Πραγμάτων.

Κάποια στιγμή το ίδρυμα κατάφερε να φτιάξει την δική του «ομάδα μαϊμού ιστορικών» και παρ’ όλες τις αντιδράσεις με την πάροδο των χρόνων η ομάδα αυτή επιβλήθηκε στην Αμερικάνικη Ιστορική Ένωση.

Όταν λοιπόν στέλνουμε τα παιδιά μας να σπουδάσουν στην Αμερική τέτοιοι ιστορικοί αναλαμβάνουν να τα μορφώσουν.

Ο Dodd αποκαλύπτει οτι πίσω απο τα ιδρύματα αυτά κρύβεται μια πολύ ισχυρή ομάδα ατόμων που ενδιαφέρονται να αλλάξουν το σύνολο της ζωής στη Γη. Δημιούργησαν λοιπόν τέτοια ιδρύματα για να πετύχουν το στόχο τους με το λιγότερο δυνατό κόστος. Υποστηρίζει ακόμη ότι τα ιδρύματα αυτά έχουν τους φανερούς στόχους όπως φιλανθρωπίες, διαλέξεις κτλ, ενω οι πραγματικοί στόχοι των ιδρυμάτων αυτών δεν αποκαλύπτονται ποτέ φαίνονται όμως απο τα ίχνη των πράξεων του ιδρύματος.

Ένας ακόμη απο τους σκοπούς σύμφωνα με τον Dodd είναι η μετατροπή όλων των χωρών της Γης σε σοσιαλιστικού τύπου κράτη.

Πίσω απο τα ιδρύματα αυτά βρίσκονται οι μεγάλες εβραϊκές οικογένειες των Cecil Rhodes και Milner.

Να προσθέσουμε δε για χάρη της ιστορίας ότι η κυριαρχία των Κομμουνιστών στην Κίνα είχε προσχεδιαστεί απο αυτά τα ιδρύματα. Η έρευνα αυτή όμως είναι περίπου 1300 σελίδες και δεν είναι δυνατόν να περιγραφεί σε ένα τόσο μικρό άρθρο.

Κλείνουμε το άρθρο με την σημαντικότατη επισήμανση του Dodd οτι πίσω απο τα ιδρύματα αυτά κρύβονται μεγάλες οικογένειες τραπεζιτών(όλες είναι εβραϊκές αλλά ο Dodd δεν το αναφέρει για ευνόητους λόγους) αλλά ακόμη πιο σημαντικό είναι οτι «όλα τα ιδρύματα και οι οργανισμοί αυτοί συνιστούν μια ολότητα με συγκεκριμένο στόχο και πρόγραμμα. Και ο στόχος είναι η παγκόσμια διακυβέρνηση».

Όπως καταλαβαίνετε ο σοσιαλισμός είναι δικός τους προσωρινό εφεύρημα.

Αυτά τα βιβλία δεν επανεκδίδονται. Ψάξτε σε αγγλικά κείμενα για περισσότερες πληροφορίες.

Η πηγή του δεύτερου κείμενου είναι εδω

Οσοι έχουν την δυνατότητα ας προωθήσουν τα κείμενα αυτά στο facebook και σε εκπαιδευτικούς!

Διαβάστε το αφιέρωμα του " Συκοφάντη" για την Παιδεία εδώ.