Μέχρι στιγμής, η στρατηγική τους μοιάζει να έχει μια λογική συνάφεια. Πρώτα φτιάχνουν τη νομοθεσία (τη συνθήκη, εν προκειμένω) που τους επιτρέπει να καταφέρονται εναντίον οποιωνδήποτε πολιτών της ΕΕ είναι δυσαρεστημένοι με τις πολιτικές της κυβέρνησής τους.
Μετά φτιάχνουν την ειδικά εκπαιδευμένη αστυνομία και στη συνέχεια δημιουργούν την κρίση.
Ο λαός φτωχαίνει όλο και περισσότερο, χάνει την ψυχραιμία του, πέφτει σε κατάθλιψη και εξοργίζεται.
Το επόμενο βήμα είναι να δημιουργήσουν ένα γενικό κύμα διαδηλώσεων που τελικά γίνεται κίνημα διαμαρτυρίας, και έτσι χτίζουν το φόντο των εξεγέρσεων που θα επακολουθήσουν.Χρησιμοποιούν την στρατοχωροφυλακή της ΕΕ, διαλέγοντας στρατιώτες από μια χώρα και στέλλοντάς τους να υπηρετήσουν σε μια άλλη. Είναι γνωστό ότι για τα μέλη ενός σώματος στρατονομίας είναι δύσκολο να επιτίθενται εναντίον συμπατριωτών τους, γι αυτό και έχουν οργανώσει αυτές τις διασυνοριακές αποστολές.
Η Συνθήκη της Λισσαβόνας τους δίνει το δικαίωμα να εφαρμόζουν την θανατική ποινή σε ορισμένες περιπτώσεις, τις οποίες οι ίδιοι επινόησαν εσκεμμένα.
Ελέγχουν τα συμβατικά ΜΜΕ, με αποτέλεσμα να ελέγχουν το μεγάλο μέρος της ροής των πληροφοριών.
Τις τελευταίες 2-3 δεκαετίες, όλες οι νομοθεσίες που ψηφίστηκαν τόσο σε μεμονωμένα κράτη-μέλη της ΕΕ όσο και στην ίδια την Ευρωβουλή τροποποιήθηκαν με τέτοιο τρόπο ώστε να μεταβάλουν τον τρόπο σκέψης των πολιτών όσον αφορά τις αντιδράσεις τους σε περιορισμούς των δικαιωμάτων και των ελευθεριών τους.
Στόχοι αυτών των συστηματικών αλλαγών ήταν κυρίως:
Στόχος 1ος: Να απομονώσουν τους πολίτες τον έναν από τον άλλο και να τους εμπνεύσουν φόβο, έτσι ώστε να τους κυριεύσει το συναίσθημα της απογοήτευσης, της οργής ΚΑΙ… τελικά της απροθυμίας να γνωριστούν μεταξύ τους, να συμπορευθούν και να αγωνιστούν ειρηνικά, σύμφωνα με τα δικαιώματα που τους παρέχει το Σύνταγμα της χώρας τους, δηλαδή υπερασπίζοντας τα δικαιώματά τους μέσω διαδηλώσεων και άλλων μορφών πάλης ενάντια στο σύστημα των έμμισθων κρατικών λειτουργών, της εξαγορασμένης δικαιοσύνης, των τραπεζών κλπ.
Όταν, για παράδειγμα, μερικοί Ρουμάνοι πολίτες άσκησαν αγωγή εναντίον κάποιων τραπεζών, υπήρξε άμεση παρέμβαση του ΔΝΤ, το οποίο υπερασπίστηκε τις τράπεζες, με αποτέλεσμα να πέσουν οι δικαστικές υποθέσεις στο κενό. Ο βασικός μηχανισμός του οποίου κάνουν χρήση είναι αυτός που εμφυτεύει σκέψεις στο μυαλό του πολίτη όπως: "Είναι μάταιος κόπος". "Δεν πρόκειται να κερδίσεις".
"Είμαστε υπερβολικά λίγοι".
"Είναι αήττητοι".
"Πρέπει να υπακούσουμε".
Η εφαρμογή αυτού του μοντέλου σκέψης γίνεται εύκολα σαφής αν παρατηρήσει κανείς τις στατιστικές έρευνες που έγιναν μέσα στις τελευταίες δύο δεκαετίες.
Εκεί θα δει κανείς ότι, σε ερωτήσεις όπως: "Πιστεύετε ότι εσείς (μόνος ή με τη βοήθεια άλλων) μπορείτε να κάνετε κάτι να αλλάξετε τη χώρα σας;" το ποσοστό που απάντησε καταφατικά μειώθηκε από 70-95% σε 10-15% σε όλες τις χώρες της ΕΕ μέσα στα τελευταία 20 χρόνια.
Οι πιο αμετάβλητες και "πεισματάρες" χώρες ήταν η Ιρλανδία, η Ελλάδα και η Βρετανία.
Γι αυτό άρχισαν με την Ελλάδα...
Στόχος 2ος: Να κάνουν τους πολίτες να συνηθίσουν στην ιδέα ότι η οικονομική ελίτ είναι νομικά άτρωτη και δεν ευθύνεται για τις ίδιες τις πράξεις της. Άρα οι πολίτες δεν θα πρέπει να ασκούν διώξεις εναντίον της.
Στόχος 3ος: Να κάνουν τους πολίτες να πιστέψουν ότι η απλή αποστολή γραπτών αιτήσεων προς την κυβέρνηση αρκεί ως τρόπος άσκησης των δικαιωμάτων τους και είναι ένας τρόπος εφαρμογής της Δημοκρατίας.
Με αυτό τον τρόπο ελπίζουν ότι οι πολίτες θα παραιτηθούν από άλλους τρόπους, που είναι και αναφαίρετα δικαιώματά τους: τα δημοψηφίσματα, τις πολιτικές πρωτοβουλίες, τις διαδικασίες ανάκλησης, τις αγωγές εναντίον ατόμων τα οποία ευθύνονται για την προώθηση διαφόρων νομοσχεδίων και μέτρων που έπληξαν με οποιονδήποτε τρόπο την εθνική κυριαρχία της χώρας τους και στάθηκαν εμπόδιο στην ευημερία και την άσκηση των δικαιωμάτων των πολιτών.
Από ψυχολογική άποψη, η προώθηση αυτών των πολιτικών οδηγεί τον λαό σε ένα πλαίσιο σκέψης, όπου το κύριο ζητούμενο είναι να τους αναγκάσουν να κάνουν σκέψεις όπως:
"Αυτοί έχουν την εξουσία".
"Δεν υπάρχει εθνική κυριαρχία".
"Αφού δεν είμαστε ελεύθεροι και κυρίαρχοι, πρέπει να τους υπακούμε".
Η ύπαρξη ενός τέτοιου περιβάλλοντος προϋποθέτει την μεταφορά εξουσίας από τον λαό σε μια πολιτική και οικονομική τάξη ολιγαρχών. Αυτή η μεταφορά εξουσίας έχει αρχίσει εδώ και πολλά χρόνια και συνεχίζεται ακόμη και σήμερα.
Όπως έχουν τα πράγματα μέχρι στιγμής, τα Συντάγματα των χωρών-μελών της ΕΕ εξακολουθούν να επιτρέπουν τις συλλογικές και ατομικές δράσεις των πολιτών, πράγμα που σημαίνει ότι οι λαοί έχουν ακόμη περιθώριο να υπερασπιστούν τα δικαιώματά τους, ΑΛΛΑ με την προϋπόθεση θα υπάρξει συνεννόηση μεταξύ τους για κοινή δράση.
Και αυτό το είδαμε ήδη στην πράξη, όταν σε κάποιες χώρες μερικοί "τρελοί" πολίτες είχαν την "τρελή" ιδέα να κινήσουν ομαδικές αγωγές εναντίον τραπεζών.
Είδαμε γονείς να αγωνίζονται στα δικαστήρια να κερδίσουν δίκες που οδήγησαν τελικά στην απόσυρση νομοσχεδίων που είχαν να κάνουν με τη δημόσια υγεία (βλέπε την περίπτωση ενός ζευγαριού στο Βέλγιο που ξεκίνησε αγώνα εναντίον του υποχρεωτικού εμβολιασμού των παιδιών, που είχε ως αποτέλεσμα την αλλαγή της σχετικής νομοθεσίας στο Βέλγιο).
Είδαμε τους "τρελούς" Ιρλανδούς να ψηφίζουν "όχι" στο πρώτο δημοψήφισμα για την επικύρωση της Συνθήκης της Λισσαβόνας, πράγμα που υποχρέωσε τους ολιγάρχες της ΕΕ να καταβάλουν μεγάλα ποσά και προσπάθειες ώστε να εκφοβίσουν τελικά τον λαό της Ιρλανδίας αρκετά ώστε να πει "ναι" στο δεύτερο δημοψήφισμα.
Είδαμε κάποιους "τρελούς" κινηματογραφιστές, φοιτητές και μπλόγκερς να ξεκινούν εκστρατεία με το σύνθημα "Η αποπληρωμή του δημόσιου χρέος δεν είναι υπόθεση των ανυπεράσπιστων λαών".
Τα παραδείγματα αυτά, και τα πλείστα άλλα, που δεν μου επιτρέπει η περίσταση να αναφέρω, αποδεικνύουν ότι οι πολίτες έχουν αρχίσει να συνειδητοποιούνται, έχουν αρχίσει να ξυπνούν, να συνεννοούνται και να οργανώνονται σε ομάδες.
Έτσι εξηγείται η βιασύνη των κυβερνώντων να ψηφίζουν νόμους που καταστρατηγούν τα Συντάγματα και παραβιάζουν τα δικαιώματα των πολιτών.
Έτσι εξηγείται η αύξηση των βίαιων επεισοδίων στις πόλεις στις Ευρώπης και η διασυνοριακή δράση του σώματος της στρατοχωροφυλακής τους.
Πρέπει πάση θυσία να προλάβουν να εγκαθιδρύσουν το καθεστώς της ΕΕ προτού οι πολίτες κατορθώσουν να επαναδιεκδικήσουν την εξουσία που δικαιωματικά τους ανήκει.
Μέχρι στιγμής, η εφαρμογή του όλου σχεδίου είναι ακόμη πολύ "ευάλωτη". Εάν οι λαοί ξυπνήσουν και συσπειρωθούν έγκαιρα, εάν τα ιστολόγια αναλάβουν τη δράση που απαιτείται ώστε να επιδράσουν ως καταλύτες στη διαδικασία, όλα είναι αναστρέψιμα. Ας μην ξεχνάμε ότι στην περίπτωση της Ιρλανδίας, όταν η ΕΕ προσπαθούσε να βρει τρόπους να μεταπείσει τους Ιρλανδούς να ψηφίσουν διαφορετικά τη δεύτερη φορά, αναγκάστηκε να αναδιπλωθεί και να αλλάξει στρατηγική λόγω της "επικίνδυνης επίδρασης των ιστολογίων" -όπως την αποκαλούσαν οι ολιγάρχες- τα οποία δρούσαν ως καταλύτες στη δημιουργία κινημάτων στο διαδίκτυο, που αργότερα οδηγούσαν σε αγωγές και ανατροπές.
Είναι ενδεικτικό το γεγονός ότι η ΕΕ μπήκε στον κόπο να κάνει ολόκληρη μελέτη σχετική με την επίδραση των ιστολογίων, η οποία δημοσιεύτηκε αμέσως μετά το πρώτο δημοψήφισμα στην Ιρλανδία, από το οποίο εξαρτιόταν η επικύρωση ή μη της Συνθήκης της Λισσαβόνας.
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου